هر گرگ و میش...دقیقا همانجا که ماه،  زمین را به صبح تحویل می دهد....قرصِ ماهِ من،  نیمه جان ِ خسته و مجنونم را به خورشید،...پس می دهد....  همانجا...دقیقا ،همانجا،جنونم در تخیل یادتو...تکثیر می شود...جهان می ایستد به تماشا...عالم هاج و واج نگاهمان می کند....انگار دنیا به پایان رسیده  و من مجنون وار ...آغاز تو را جشن می گیرم....به گمانم....دیوانگی...یعنی؛ همین. از سرم می گذرد که بلند شوم...پابرهنه و سراسیمه تا خودِ تو یکسره بدوم....تا پیش از آنکه خورشیدِ چشمانت، عالم را روشن کند...گستره نگاهت را با تابش حضورم رنگ آمیزی کنم...مثل هر گرگ و میش.....درست در بدترین لحظه.....خطوطِ واقعیت بلند تر و پررنگ تر از خیال...قد می کشند....این بار، مجالی به واقعیت نمی دهم......بر می گردم به شب....در تخیلت، گم می شوم....شریان یادت از تمام انشعابات ذهنِ سراسر آشفته ام....عبور می کند.... ..آتش می گیرم..... ..آشوب می شوم... ...از تو لبریز..... ..گم می شوم در تپش چشمانت....... ....از خود بیخود می شوم......... ...... ذره می شوم.... ...همه می شوم.... هیچ می شوم.... و تو! وتو هنوز، همانی و تو هنوز، همانقدر ...زیبایی
زنان و مادران ایران زمین و جامعه هندبال  روزتان مبارک ....

*