.....هر روز با اشتیاقی کودکانه و با چشمانی نگران، به دنبال بهانه ای می گردم، تا تو را به خودم تبریک بگویم...امروز ، این برگ از وجودم هم، به بهانه ای تازه، با نام تو رقم خورد...با نام تو که فصل فصلِ وجودم را، طراوتی از رنگ و نور بخشیدی...با نام تو که مرا از نو ، آفریدی...با نام تو که از من به من نزدیک تری.....تو را ورق می زنم.....تو را ورق می زنم و تماشایت، مرا تا لمس آسمان، پرواز می دهد...تو را ورق می زنم ...و یک به یک زیبائیهایم ، زیرپای زیبائیهایت، جان می دهند.....تو را ورق می زنم و تابش های حضورت ، به یکباره سرمستم می کنند......تو، پایان منی...پایان تمامیِ اندیشه های نابم.....هیچ حسّی از تو پیشی نمی گیرد...هیچ آرامشی با تو ، آشوب نمی شود...هیچ خیالی باتو ، رنگ پایان نمی پذیرد....
مردانگی را ،تو، عزّت بخشیدی.....جوانمردی از تو روح می گیرد...استقامت، به تو تکیه می کند....ای تمام قد ایستاده، در لحظه لحظه ها ی چشمانم!
شهادت می دهم که تو از آن "هست" هایی، که نظیر تو، هرگز بودن را تجربه نخواهد کرد...از آن "بودن"هایی که تمامی "نبودن" ها زیر نگاهِ قدمهایت، رنگ می بازند...
پروردگارم، برای آفرینش انسان، قطره ای عشق، در جان او دمید......امّا، .....برای آفرینش تو..... نه......
......برای آفرینشت،ای سراسر ؛خوبی....دست در عشق ، فرو برد....تمامی آن را برداشت و تو را تماما ،با عشق آفرید....سرشتِ تو ، تماما عشق است....... و عشق، تنها ، "تو" را، زندگی می کند.....تمامیِ تو را....بدونِ ذرّه ای کاستی.....و تو به اشتباه، روی زمینی....
و من می دانم ؛ که خیلی کوچکتر از آنم که تو را به خود تبریک بگویم.....
دنیا هم، خیلی کوچکتر از آن است که تو را به او ، تبریک بگویم
....و من ، به مردانگی، "تو" را ، تبریک می گویم........به ابدیّت..........به جاودانگی..... به بهانه ی نسبتی زمینی،به بهانه نيمه شعبان ...مهدي جان خوش اومدي...تولدت مبارك