توی روزهایی که کلماتی مثل انتظار،تنهایی ، توقف ، سکوت و ....اکثر ساختار جمله های دلنوشته های من رو تشکیل میده ...شاید اون کلمه ای که یه کم به دلمشغولیهام رنگ قشنگتری میده انتظاره.....گاهی فکر میکنم انتظار وقتی قشنگه که نهایت داشته باشه و پایان بی قراری  ... گاهی توی بعضی کتابها و دست نوشته ها پایانی برای انتظار تعریف نشه ....اما یه غم قشنگی هم برای همه انتظارایی که پایانی براش نیست وجود داره ... اینکه بالاخره امیدواریم به سر بیاد...چقدر از این واژه گفتم ...از انتظار...انتظاری که می خواهم آن را با تو قسمت کنم ....که تار نگاهم را با پود سیمایت گره می زند....من تجربه تلخ تنهایی را به دوش می کشم ... تجربه حسرت روزهای ندیدنت ....تجربه حسرت نشنیدن   زمزمه هایت ....انتظار یعنی بیا این جاده مال تو ....من  باشم و تو و دستهایت .... انتظار شاید شنیدن ترانه هایی است که هنوز نساخته ای...شمردن را تا بینهایت می دانم .... پس می شمرم ثانیه به ثانیه ضربانهای بدون تو سپری شده را..  وتقویم را دوباره به ماه رمضانی  دگر پیوند می زنم ....ماه مهمانی خدا ، آمدنت را تصوری دیگر خواهم بخشید و توی دلم برای همه روزای زیبایت که برات نذری دادم و شیرینی تعارف کردم  خوشحالم ...برای شبهای قدرت احترام ویژه ای قاِئلم مدتهاست از بچگی از ابهت تو و اومدنت برای خودم خاطره سازی کردم حرف زدم ... اما خداروشکر که دوباره بودم وروز اومدنت از ته دلم فریاد زدم ... بی قراریهای من پایان یافت....و با اذان و حلاوت سحر و افطارت.... تا مرا دوباره به دور دستها ببرد و فریاد استطاعت و بندگی را از سر دهم .....رمضان آمد و شوق بندگی و مهمانی پروردگار دوباره اختیار از کفم ربوده و مرا مست  و مدهوش آستان پروردگار نمود.....پس تمام خود را در تمام خود آغاز می نمایم و ندا سر می دهم : شهر رمضان ....الذی انزل  فیه القرآن.

*